De recente sculpturen van Sandra Zeenni getuigen van de hernieuwing van haar dialoog die ze enkele jaren geleden met Rodin begon.
Dit gesprek met het expressionistische werk van de beeldhouwer wordt nu gekenmerkt door het verlangen om verder te gaan dan een geërotiseerd vrouwelijk lichaam, gesensualiseerd door de mannelijke blik, zoals de minnaar van Camille Claudel dat had geïmplementeerd, en breder zoals hij in de kunstgeschiedenis vaak is afgebeeld.
Vanuit dit gezichtspunt is Germaine Richier voor Sandra Zeenni een van de kunstenaars die op briljante wijze in deze overwinning slaagt door haar sculpturen met vrouwelijke lichamen te ontdoen van een mannelijk filter dat conventioneel en repetitief is geworden. Volgens deze lezing schrijft Germaine Richier haar lichamen uit de jaren veertig en vijftig niet alleen in in het verwoeste universum van de onmiddellijke naoorlogse periode en in de kracht van de natuur waarvan ze de woordenschat gebruikt, maar ook in tegenstelling tot de patriarchale samenleving van die tijd en de toegewezen rollen.
Verre van de gemarkeerde routes, is de technische en creatieve reis van Sandra Zeenni een voorbode van haar nieuwste stukken.
Net als veel van haar min of meer verre voorgangers begon Sandra Zeenni haar artistieke carrière in wat gewoonlijk ‘toegepaste kunsten’ of ‘decoratieve kunsten’ werd genoemd.
Op zijn eigen manier stuitert het terug op dit gereserveerde domein om het te transformeren en af te leiden. Ze evolueert haar praktijk van keramiek naar beeldhouwkunst door de codes ervan te ondermijnen. Sommige onderdelen die zonder tekening zijn gemaakt, worden geschetst met behulp van kleine modellen; ze laat het emailleren van haar witte figuren in de ronde achterwege en verkrijgt een mat materiaal dat lijkt op gips en de lichamen tot leven brengt. Het verschuift zijn zwarte volumes naar sculpturaal brons, waar de met een penseel aangebrachte bekleding voortkomt uit een gebaar dat dicht bij het schilderij ligt. Zijn sculptuur nodigt de kijker uit en moedigt hem aan om een tactiele benadering te kiezen voor een polysensorische ontmoeting.
Haar sculpturen roepen de opening op van een vrouwelijk lichaam dat gewijd is aan plezier, maar ook aan aanvallen en inbreuken. Direct contact met de stukken geeft aanleiding tot de verrassingseffecten die worden veroorzaakt door de opeenvolging van kijkhoeken:
- een enkel lichaam versus twee met elkaar verweven of versmolten lichamen,
- een lichaam dat zijn gewrichten en ruggengraat onthult versus een reeks mutante vormen die zich vermenigvuldigen als wortelstokken,
- een hobbelig, uitgehold en gatenoppervlak met duistere resonanties versus een wit en gesublimeerd materiaal.