“Mijn God, verlos mij van het patroon!” » (Diderot, Salon van 1765)
Aan de oorsprong van het werk van Daphné Corregan ligt altijd een gevoelig pad, geschetst door tekeningen, foto's of gesprekken, die mogelijke ankerpunten zijn voor keramisch plastic.
De werken van Daphné Corregan zijn geen sculpturen, ze zijn niet gedefinieerd in relatie tot de ruimte, maar ze zijn al ruimte; een ruimte die is uitgerekt, opgedeeld, verdeeld; een ruimte die niet de wereld vertegenwoordigt, maar het idee dat we ervan hebben. En waarvan de anekdote is uitgesloten.
Dus wat staat er op het spel in een stuk dat zo belangrijk is (ik heb het niet over de afmetingen ervan) als 'Divided Spaces' waaraan stukken als 'House and Garden' of 'Spaces and Squares' zijn gekoppeld, inclusief de 'Preserved Spaces' uit 1998? Wat al het uitgangspunt was, is niets anders dan de kracht van een gedachte om een plastische utopie tot stand te brengen. Dus, wat doen we met onze levens? waar we bang voor zijn? Het zijn deze meest geheime vragen waar onze persoonlijke mythologieën worden geschetst waar het plastische werk van Daphné Corregan vandaan komt.
Zelfs als hij toevallig een voor de hand liggende verwijzing neemt, het domein van de klassieke beeldhouwkunst, zoals de weergave van het menselijk hoofd, stuurt zijn werk ons minder terug naar wat we intiem of anatomisch van het hoofd weten dan naar een vraagstelling over het hoofdobject zelf; Door ons terug te sturen naar het dubbele van het hoofd, werd een hoofd bedreigd, geleegd, doorboord en keerde terug naar zijn woestijn.
Het is dus logisch dat haar nieuwste creaties van ‘ademen’ en ‘wolken’ in dit filosofische perspectief van het model moeten worden beschouwd, omdat wat Daphné ons laat zien werken zijn die alleen naar zichzelf verwijzen, opnis (ongeïdentificeerde plastic objecten) die schijnen op de rand van de wereld van bekende vormen, onwaarschijnlijke sterrenbeelden, licht als wolken en net zo bizar en verwarrend. Daphné verrijkt opnieuw het universum van vormen met deze objecten waarvan Lambercy zei dat ze de “maatstaf van de wereld” zijn.
Michel Le Gentil