Claude Champy werd geboren op 12 september 1944. Sindsdien woont hij in Plaisir, waar zijn familie al generaties lang gevestigd is [...]. Hij herinnert zich graag dat zijn grootvader burgemeester was van deze gemeente, die hij zelf als plattelandsjongen kende en die nu deel uitmaakt van de grote regio Parijs.
In 8 artistes & la terre herinnert hij zich hoe hij als adolescent bij toeval een reeks boeken van Henri Perruchot ontdekte over het leven van Van Gogh, Gauguin en Cézanne, die hem een onwrikbare roeping als schilder inboezemden. Later, toen hij dankzij het Verre Oosten besefte dat keramiek ook 'auteur'-kunst kon zijn, ging hij klei zien als een even waardige uitdrukkingsvorm als de schilderkunst [...]. In 1963 slaagde Claude Champy niet voor zijn baccalaureaat en mocht hij van zijn ouders zijn droomcarrière als kunstenaar beginnen. Na een jaar voorbereiding in de ateliers van Penninghen en Dandon volgde hij van 1964 tot 1968 een opleiding in Parijs aan de Ecole des métiers d'art [...], nu de Ecole nationale supérieure des arts appliqués et des métiers d'art [...].
In die tijd waren er verschillende workshops en een hiërarchische cursus die begon met tekenen, gips, mallen en gieten, onder leiding van Roger Waechter.Het laatste jaar, dat in het teken stond van emailleren, werd geleid door de keramist Pierre Fouquet, die de volledige controle had over de “ovenkamer”, een soort heiligdom waar “je de indruk had dat er iets gebeurde”. Champy maakte optimaal gebruik van deze faciliteiten, met name om honderden glazuurproeven uit te voeren.
In die jaren was een reis naar La Borne een must voor jonge keramisten:Claude Champy deed dat in 1965.
Hij vertelt over deze episode in verschillende toonaarden, maar altijd met de serieuze en vreugdevolle warmte die gewoonlijk gereserveerd is voor oprichtingsmomenten. De daaropvolgende ontmoetingen met Yves Mohy, Jean Linard, Anne Kjærsgaard, Elisabeth Joulia, Rémi Bonhert, Hildegund Schlichenmaier, Vassil Ivanoff, Jean en Jacqueline Lerat waren belangrijk. Maar het was vooral het visioen van een stook van 1300° in een houtoven in Mestre dat voor hem als een detonator werkte. Wat hem vooral beviel was “een rijke en eerlijke manier van leven”...”